De bus naar Deventer
Publicatiedatum
22 november 2023. Een grote foto in de krant. Wachthokje bij een bushalte. ‘t Joppe, staat er met gele letter op een geel vlak. De tekst op de foto: Wanneer komt de bus? De reis naar Deventer kent vele hobbels. Ik ga naar de volgende pagina’s. Op de rechterpagina (3) weer een grote foto, deze keer van een Arrivabus. Nummer 57. (Ik rijd naar) Borculo (zegt de bus in oranje letters).
Ik kan niet vertellen wat ik allemaal in enkele seconden denk en mij herinner. De titel van het artikel is in mijn gedachten veranderd in De bus naar Deventer. Hoe vaak ben ik niet met de bus naar Deventer gegaan? Geen auto in het gezin, ouders zonder rijbewijs en ik heb dat voortgezet.
Wanneer ging ik voor het eerst met de bus naar Deventer? Dat weet ik niet zeker. Ik weet wel (of denk nog te weten) wanneer ik voor het eerst met de bus uit Deventer kwam, niet meer of er toen overgestapt moest worden in Borculo. Die keer, dat was toen ik terugkwam van een verblijf in een vakantiekolonie, Prinses Beatrix en die vakantiekolonie woonde in Egmond aan Zee. Dat moet in het najaar van 1959 geweest zijn. Eigenlijk weet ik alleen nog maar dat ik uit de bus kwam en mijn ouders en mijn broertje bij de bushalte op mij wachtten.
De volgende herinnering is de reis naar Catharinus de Jong in Langerak. Niet zo heel veel later, ik denk dat ik veertien of vijftien was. De tijd waarin in de radiogids (die toen misschien nog radiobode heette) en in tijdschriften kleine berichtjes stonden over mensen die al heel lang ziek waren en graag kaartjes wilden ontvangen. Ik schreef graag kaartjes en moet er ook een naar Catharinus gestuurd hebben. Of twee. Of drie. Zijn moeder schreef een kaart terug waarop zij wat meer over Catharinus vertelde en ik ging kleine brieven aan Catharinus schrijven. Het draaide uit op een weekeindebezoek bij de familie De Jong in Langerak, en daarvoor moest ik met de trein van Deventer naar ik weet niet meer waar. Dat betekende ook: met de bus van de Gelders Tramwegen naar Deventer. Mijn vader leek het een goed idee dat ik zelf mijn trein uitzocht. Ik kreeg een spoorboekje. Het was maar zeer de vraag of je in Deventer de trein kon halen, je wist maar nooit of de bus op tijd was. Een uur eerder met de bus, een uur ronddrentelen op het station in Deventer. Had ik geld bij me om een kopje koffie of thee te kopen in de restauratie op het perron? Als ik geld bij me had gehad, durfde ik dan die restauratie binnen te stappen? Zo’n heldin was ik nou ook weer niet.
De keren daarna weet ik ook nog, in 1963, toen ik negen weken in Vormingscentrum De Vonk in Noordwijkerhout was. Drie keer met debus naar Deventer en vandaar met de trein naar Lammenschans. En ja, ik was in De Vonk in Noordwijkerhout op 22 november.
De bus naar Deventer, vanaf dat ik in Groningen ging wonen, hoe vaak heb ik met die bus gereisd? Instappen tegenover wat ooit mijn lagere school was. Overstappen in Borculo, soms langer wachten, soms helemaal niet wachten. Een uursdienst die een halfuursdienst werd. Aankomsttijden die dan weer wel en dan weer niet aansloten op de vertrektijden van de trein. Of andersom, dat is een kwestie van wie je wilt verdenken van geen rekening houden met. Welke busmaatschappijen hebben die rit allemaal verzorgd nadat de GTW opgeheven was? GTW werd GSM – toen het streekvervoerdeel van GTW verkocht was aan de NS.
Het is er niet leuker op geworden om naar Neede te gaan. Het lijkt wel of de bus naar Deventer of van Deventer niet meer rijdt, in ieder geval kan ik die niet vinden – en OV9292 evenmin. En dat is ongemerkt zo gekomen, voor mij in elk geval. Mijn moeder was een aantal jaren in een verzorgingshuis in Groenlo. Als ik haar daar opzocht ging ik daarna naar Neede. Dan was de reis Zutpen-Groenlo/Lichtenvoorde-Lievelde-Neede. Toen zij overleden was, reisde ik nog minder vaak naar Neede.
De busrit vanaf Borculo heb ik lange tijd prettig gevonden (tot de rotondes uitgevonden werden). Er viel veel landschap te genieten onderweg. Ik kon er in wegdromen en elk seizoen was het anders. Ik zou die rit nog wel een keertje willen maken.
in ‘t Joppe ben ik een keertje uitgestapt om daar aan een weekeinde voor cathechesanten deel te nemen. In de Vuurslag, een dependance van Vormingscentrum Den Alerdinck. Cursusleider Eimert Pruim. Was ik niet naar dat weekeinde gegaan zijn, ik zou waarschijnlijk nooit bij Den Alerdinck secretaresse zijn geworden omdat ik de advertentie gemist zou hebben. Maar dat is een ander verhaal.
Reacties
Marijke #
Lieve Nienke, het is dus toch gelukt. Het ligt aan mijn muis, die heeft er soms geen zin in.
De ov-troubles waren/zijn tussen Deventer en Neede wel heel erg. Herkenbaar die verhalen uit het verleden. Ik hoefde minder ver met de bus en de aansluitingen waren beter, maar de sfeer die uit je verhalen klinkt, brengen bij mij herinneringen tot leven.
Het is niet meer mogelijk op dit artikel te reageren.