Herfst, maar geen terugkeer naar Atlantis

Publicatiedatum 1 november 2024, 20:58

De dag wilde niet licht worden vandaag. Het mistte niet, Usquert voelde geen wind en alles hulde zich in een lichtgrijze sluier.
Terugkeer naar Atlantis -weer. Bijna elke herfst sinds ik deze roman las, ervoer ik wel een keer dat Terugkeer naar Atlantis -weer. De lichtgrijs omsluierde wereld, de wachtende stilte, een vlaag van droefenis over de voorbije zonnige kleuren stemmen mij weemoedig of melancholiek en de herinnering aan de eerste lezing van de eerste pagina van Hubert Lampo’s boek, ontwaakt. Ik verlang terug naar die eerste keer die eerste pagina.
Heel veel herfsten pakte ik het boek van een boekenplank. Stuk gelezen, toen ik het voor het eerst las ging ik naar een avondschool en we kregen les in Close Reading, met boekjes van meneer Drop. Of was het atomistisch lezen? Ik weet het niet meer, 1974 of daaromtrent is lang geleden. ‘Magisch realisme’ was in de literatuurmode, in elk geval was er veel aandacht voor Lampo’s boeken (die steeds minder magisch en steeds meer een spelletje bleken).
Elke keer dat ik in de herfst terugkeerde naar de Terugkeer naar Atlantis was een teleurstelling. Op die eerste bladzijde stond helemaal niet wat ik die allereerste keer gelezen had.
Een paar jaar geleden heb ik de hele roman herlezen en telkens de gelezen bladzijden uit de paperback gescheurd, voor zover die zichzelf niet bevrijd hadden uit de rug van het boek.
Vandaag had ik alleen de herinnering, en dat was genoeg. Ik kon het herfstuur beleven zoals het op dat moment voor mij was. Atlantis ebde langzaam weg en was er niet meer toen ik de voordeur van mijn huis opende om weer naar binnen te gaan.

Kleine momenten