Boréas is jarig

Publicatiedatum 10 november 2024, 20:01

Lieve beste jij,

Boréas, de fanfare van Usquert is jarig dit jaar. Op 13 november bestaat de muziekvereniging 125 jaar. Dat is gisteravond gevierd met een jubileumconcert. De fanfare, de malletband en tot slot Wia Buze met wat liederen.
Ik vond dat ik daar maar eens heen moest gaan.
Tot mijn verbazing overviel mij bij het openingsnummer een vreemde treurigheid. Ik begreep het niet, zó ontroerend of aangrijpend was de muziek echt niet. Plotseling stond ik aan de Borculoseweg in Neede, voor het huis waarin opoe en opa Boschman woonden. Crescendo kwam voorbij. Crescendo was het harmonieorkest voor de mensen die “niks” waren of, misschien, vrijzinnig hervormd. De protestanten, voor zover ze niet té streng gelovig waren, hielden het bij Halleluja. Die had de bijnaam “De Noodkreet” (of zou het toch “Nootkreet” geweest zijn?) en speelde niet zo mooi als Crescendo. Het voelde een beetje niet goed om Halleluja minder te waarderen, maar misschien dacht ik dat alleen maar? En de Roomsen dan? Ik verbeeld mij dat daarvoor Caecilia was. Alleen kan ik daarover niets terugvinden. Zelfs niet bij Rietmolen (afgezien van een kerk met die naam).
Crescendo kwam dus voorbij, daar over die Borculoseweg en er liepen mannen mee met een heel grote trom voor hun buik. Ze sloegen daarop met stokken met een pompoen aan het eind, en ik kon dat in mijn buik “horen” en voelen. Een ervaring waarvan ik dacht dat ik die maar beter bij mijzelf kon laten, dan was het zeker dat die niet stuk gelachen zou worden. Had dat horen en voelen in mijn buik mij ook die vreemde treurigheid gegeven? Even verderop ging het orkest echt muziek maken.
Later die dag zaten we in de keuken, mijn moeder, mijn broer en ik. Denk ik. Ik bedoel, ik weet niet helemaal zeker of het diezelfde dag is, maar in mijn herinnering wel. Ik twijfel vanwege de datum die ik wel kon controleren: 28 juni 1954, en dat was een maandag. Mijn vader kwam thuis en zei “Burgemeester Mens is dood.” Ik weet niet zo goed waarom Crescendo op maandag 28 juni 1954 over de Borculoseweg zou lopen.

Het concert duurde lang, twee keer een pauze van een half uur. De uitvoering was mooi genoeg om niet weg te willen lopen, en de malletband verraste mij. Ik wilde thuis een cd met muziek van Ede Staal in de cd-speler leggen: ik herkende de liederen amper in “Ede Staal in Concert”. Daarvoor was ik toch te laat thuis: even na twaalven.

Brieven aan