Bieslook
Publicatiedatum
Ik kon niet uit een erg culinair gezin. Mijn moeder hield niet zo van koken en drie jaar Spinazie-academie hebben van mij evenmin een goede kok gemaakt. Qua prestaties kom ik misschien in de buurt van mijn vader. Voor hem was het in geen geval een corvee en toen hij niet meer werkte was hij degene zorgde dat er een hapje warm eten op tafel kwam.
Vandaag was mijn kooklust ver te zoeken. Ik had nog wat aardappeltjes, er was nog een flinke zag gemengde sla. Toen ik de sla uit de koelkast haalde, bleek daar ook nog de bieslook te liggen die over was van een paar dagen geleden. Voor een dipsausje had ik tien sprietjes nodig; in het bakje dat ik kocht zaten er wel vijftig. “Op de sla dan maar”, dacht ik. Of toch maar over de gebakken aardappeltjes?
Ik was het tijdelijk vergeten. In de jaren dat mijn vader nog tuinierde zorgde hij dat er altijd bieslook in de tuin stond. En als het maar even bij de groente paste die eerst mijn moeder en hij later kookte, dan kwam er een schaaltje in kleine stukjes bieslook op tafel, te verdelen over de borden van hem en mij.
Ik kan nog steeds niet de bieslook zo keurig in kleine stukjes snijden als hij dat deed, maar het was aangenaam vertrouwd om met een lepeltje bieslook over de sla op mijn bord te strooien.
Nu nog een keertje gebakken ui met tomaat op vrijdagavond als ik laat thuis kom …
Reacties
Op dit artikel kan niet gereageerd worden.