Muziek

Publicatiedatum 4 juni 2019, 20:15

Vandaag zou je honderd en drie geworden zijn als je niet gestorven was in 1988. Dat lijkt lang geleden, 1988. Soms.

Ik zat in de trein van Groningen naar huis toen ik er aandacht dat het je geboortedag is. Net als die van Sylvia, maar die ken jij niet en heb je ook nooit gekend. Ik weet niet hoe je de partner van je kleinzoon noemt. Dat ik haar verjaardag onthoud, komt door jou.

Mijn gedachten aan je waren niet groot en ze duurden niet lang. Eigenlijk vroeg ik mij alleen maar af wat je gevonden zou hebben van Jan Garbarek – als hij met het Hilliaard Ensemble Parce mihi domine van Christóbal de Morales speelt.

Ik dacht altijd dat mijn vrienden Wim, Hans, Kees en Henk mij de weg naar muziekland gewezen hadden, en ook de weg naar binnen. Dat is niet helemaal waar. Eigenlijk was jij het.
Als je “hoor dit eens, hoor dat eens” riep tijdens het orgelspel van Feike Asma of één van de Zwarts.
Toen je schetste hoe de orgelvertolking de woorden van Scheepje onder Jezus’ hoede vertelden.
Als je bij marsmuziek, want daar hield je van, de kamerdeur opende en met beide handen, elk aan een kant, mee musiceerde op die deur.
Als je op het harmonium speelde. Uit je hoofd.

Ik liet dat overschaduwen doordat je niet van Bach hield. Dat zei je althans. Misschien hield je alleen maar niet van “Jesus bleibet meine Freude” die ene keer dat je die hoorde en het zo lang duurde voor het plaatselijke koor uitgezonden was.
Misschien hield je alleen maar niet van zingen – omdat je dat zelf niet kon.

En bij de derde symfonie van Saint-Saëns denk ik aan wat je eens vertelde – over de organist die het kerkorgel kapot zou spelen als Gereformeerd Synodaal en Gereformeerd Vrijgemaakt weer bij elkaar kwamen. Nee, niet de PKN. En er is geen orgel kapot gespeeld.

Zou ik zonder jou orgelmuziek hebben kunnen waarderen? Zou ik het orgel zonder jou los hebben kunnen zien van de orgelklanken tijdens kerkdiensten?

Muziek