De vaas van Sibo

Publicatiedatum 4 november 2019, 16:55

Voor mijn verjaardag kreeg ik twee bossen bloemen en ik had zowaar voor elke bos een vaas. Het duurde lang voor de allerlaatste bloem uitgebloeid was, enkele bloemen waren uitgebloeid ook mooi genoeg om nog een poosje in de vaas te wonen. In de week die nu voorbij is heb ik ze toch eindelijk in mijn groene afvalkar gelegd. Daarna maakte ik de vaas schoon en terwijl ik daarmee bezig was ging het kleine lampje in mijn geheugen aan. Hoe lang heb ik deze vaas al? Veertig jaar, heb ik uitgerekend.

Ik kreeg de vaas, gevuld met rode gladiolen, van Sibo. We hadden elk een kamer in hetzelfde pand aan de Oosterhaven in Groningen. Ik woonde in het souterrain, Sibo had een kamer op de tweede verdieping.
Een dag eerder dronk hij koffie bij mij toen de post kwam en mij een brief bracht: ik was geslaagd voor mijn colloquium doctum en mocht beginnen als student Scandinavische telen en culturen. Ik was eerder beduusd dan blij. Soms duurt het wat langer voor ik besef wat er gebeurt, gebeurd is.
“Ben je niet blij?” vroeg Sibo en nee, dat was ik niet.
Toen ik de dag daarna terugkwam van weggeweest stond de vaas in mijn kamer. Aan een van de gladiolen hing een klein briefje “Ik hoop dat je nu wel blij bent, Sibo.”
Blij was ik op de vrijdag, diezelfde week, toen ik naar het openingscollege ging. Ik wist eindelijk dat het echt waar was.

Als ik gladiolen zie en ik denk er aan, dan koop ik gladiolen om in de “vaas van Sibo” te zetten.