Besmet met poolvirus? Ik niet

Publicatiedatum 27 januari 2020, 21:11

Of toch wel?
Louwrens deelde het ons mee, toen we de tenten opgezet hadden in Ny Àlesund, Spitsbergen. “Nu zijn jullie besmet met het poolvirus.” Dat geloofde ik wel, maar niet zo erg. Ik wilde wel heel graag terug naar Spitsbergen, maar had mij er al lang bij neergelegd dat dat niet meer zou gebeuren. Ik was geen wetenschapper die onderzoek kon doen op Spitsbergen, bij het veldwerk zou ik alleen maar in de weg lopen.
Tot ik in 2012 met pensioen zou gaan (jawel, zo oud ben ik) en een reis naar Spitsbergen als afscheidscadeau kreeg. Dat werd een heel andere ervaring dan mijn eerste verblijf daar tijdens de studentenexcursie. “Dit is de laatste keer”, dacht ik bij elk bijzonder moment opnieuw.
Nee hoor, geen poolvirus. Hoewel? Ik praat maak mijzelf sinds 2012 wijs dat ik ook niet meer naar Spitsbergen wil. Niet als toerist in elk geval, en de ervaring van 1992 zal, doordat er zoveel verandert daar, uniek blijven – niet te evenaren, niet te herhalen.

Arctisch Centrum en Imaka organiseerden de Publieksmiddag, afgelopen zaterdag. 25 januari was het toen. Terugkijken op de expeditie naar Edgeøya in 2015, vooruit kijken naar die in 2020.
In de trein naar Groningen schreef ik een kattebelletje aan iemand en “ik verheug mij om de bekenden weer tegen te komen”.
Ze waren er. Ben, Frigga, Frieda, Hidde, Karen, Kim, Ko, Maarten, Marion, Marjolein. En dat wás leuk.

De middag begon, daar waren de presentaties van de onderzoekers. Foto’s. Verhalen. Longyearbyen, Ny Ålesund, de weg waarover ik gelopen heb, de plek in Longyear waar je aan boord gaat van het schip …

Misschien ben ik toch wel besmet geraakt met het poolvirus. Gelukkig is mijn pensioen te klein om een reis te boeken – met die wetenschap onderdruk ik het poolvirus wel.