Lieve, beste jij

Publicatiedatum 18 april 2020, 21:02

De kleine levende wezentjes in mijn huis die zich verstopt hebben in stof, schrikken zich te pletter. Ze worden belaagd met een warme, natte doek waarin schoonmaakmiddel zit. Dat middel heet milieuvriendelijk zijn, maar voor die kleine wezentjes is het dan niet. En die grote, natte doek al helemaal niet.

In een hoek van de kamer, niemand kijkt daar ooit, de mevrouw die schoonmaakt evenmin, moest een gordijn aan de rail gehangen worden. Nu keek er wel iemand in die hoek, en er bleek van alles te verblijven daar. Stofvlokken bijvoorbeeld.
Net in de tweede helft van de vorige eeuw was ik eens in een vakantiekolonie. Prinses Beatrix heette die, en de vakantiekolonie woonde in Egmond aan Zee. Tot de bevordering van ons welzijn behoorden de dagelijkse wandelingen. Als we het gebouw op de duinen verlieten, moesten we zingen:

In ons Beatrix’ moet je wezen.
In ons Beatrix’ moet je zijn.
Daar word je geheel genezen.
Van je ziekte en je pijn.
Alles is er keurig net
voor ons allen klaar gezet.

Op die laatste zin varieerden we, “Alles is er keurig net, vlokken hangen onder het bed”. Daaraan moest ik denken toen ik in de hoek van de kamer keek. Ze zijn nu weg, het gordijn hangt er en ik kreeg het in mijn hoofd om op de boekenkast te kijken. Er bleek weer zo’n emmer met sop nodig te zijn. De boeken in de boekenkast begonnen een beetje te trillen. Die kennen mij al een beetje. Hun getril was terecht. De boekenplanken moesten ook schoon. Ik kan niet een boekenkast schoonmaken zonder die anders in te richten. Dat weten die boeken. En een enkel exemplaar, zo oud dat er al lang een nieuwe versie verschenen is, verdween naar de oud papierdoos. Arme boeken.

Naast het toetsenbord ligt een pagina uit mijn krant, met een foto van de Kerkstraat in Amsterdam. POPPENDOKTER staat er boven de ramen van een souterrain. Die dokter woont daar vast niet meer. Dat is sneu voor de pop die in de gang in mijn kinderstoeltje zit. De armpjes zitten al jaren los van haar lichaam.

Brieven aan