Gilles is wel tevreden

Publicatiedatum 11 mei 2020, 12:31

Mijn Gilles de la T. voelt zich wel prettig de laatste weken.

Nu ik veel thuis ben en het dorp niet uitga om iets in Groningen te ondernemen, mis ik veel ongemerkte lichaamsbeweging in de vorm van lopen. Dat moet dus thuis gebeuren, weer of geen weer.
Gilles wil graag dat ik zoveel mogelijk tel, een hobby die ik deel(de) met mijn vader. Als we uit de kerk kwamen was daar soms het klein pleziertje om elkaar te vertellen hoeveel kale koppen, brillen of duttende kerkgangers we hadden gezien.

Bewegen is ‘s morgens na het opstaan vrijwel mijn eerste activiteit. Een uur lang door het huis lopen, is bloedsaai en daar kan ik iets aan doen door te tellen. Maar gewoon tellen, een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven verveelt ook snel. Gilles wil het graag wat gecompliceerder. Dat is helemaal niet moeilijk. Ik kan de stappen die ik zet begeleiden met lettergrepen en een manier bedenken om de totaalstand – het einddoel is tienduizend stappen per dag – zo ongeveer goed bij te houden. Correctie om aan het exacte aantal toe te komen kan aan het eind van de dag altijd nog plaatsvinden.
Maar zelfs dat wordt saai. Nu is de langste afstand in mijn huis die van het voorkamerraam naar boven naar het raam in mijn “werkkamer”. Van het aanrecht naar het raam in mijn werkkamer is een tiental stappen minder. Voor de variatie bedenk ik voor elke keer dat ik die weg – en weer terug – afleg een handeling. Dat zijn, ik geef het toe, inmiddels wel elke dag dezelfde. Als ik ergens onderweg de tel kwijt raak, ga ik verder bij het laatste getal dat ik mij herinner. Gilles wrijft zich vergenoegd in zijn handen. Ik (soms) ook in de mijne: lang voordat ik klaar ben krijg ik genoeg van het tellen en benoem ik alleen nog maar de handelingen. Gilles vindt dat prima, hij is voor de rest van de dag tevreden en ik ben tevreden omdat ik niet meer aan tellen denk. Soms zelfs niet als ik naar de brievenbus loop om daar iets in de laten glijden.