Voor altijd

Publicatiedatum 18 juni 2020, 21:42

Op 18 juni 1948 stonden mijn ouders, en nog heel veel andere mensen, in Rotterdam aan de kade waar MS Tabinta aangemeerd lag. Aan boord van het schip waren dertien van mijn moeders broers en zussen – haar jongste broer moest nog geboren worden – en haar ouders. De Tabinta had alleen emigranten aan boord. Bestemmng Quebec, Canada. Gerrie en Barts zwaaiden Peter Rhebergen, Hendrika Karssenberg en alle kinderen minus twee uit.
Haar vader had besloten naar Canada te emigreren, en alle kinderen moesten mee. Behalve mijn moeder, zij was getrouwd en kon niet gedwongen worden. Ik weet niet wie “nee” gezegd heeft toen mijn ouders gevraagd werd of zij mee wilden. Mijn moeder heeft mij twee versies gegeven. Lange tijd was mijn vader die “Nee!” had gezegd, toen ze oud geworden was zei ze dat zij het zelf was geweest.
Broer Berend was evenmin aan boord. Hij zou later komen, met zijn a.s. schoonfamilie. Maar daar staken een motorongeluk en een langzaam uit het oorlogsdal kruipende economie een stokje voor.

In 1948 was ik nog een baby en van daarna weet ik niet anders dan dat in het verre Canada opa en opoe Canada woonden, en heel veel ooms en tantes. Canada was onbereikbaar en ik zou opa en opoe en al die ooms en tantes nooit zien. Ze waren voor altijd weg, zei mama. Er kwamen brieven in blauwe enveloppen, geschreven op heel dun papier en soms kregen we iets lekkers, omdat opa of opoe Canada jarig was.

De laatste weken heb ik vaak aan mijn moeder gedacht, hoe zij zich gevoeld moet hebben. Op een na al je broers en zussen uitzwaaien, en je vader, en de vrouw met wie hij trouwde nadat je moeder stierf toen jij bijna zes jaar was. Je zou hen nooit meer zien. De laatste weken denk ik af en toe dat ik een heel klein beetje begrijp hoe dat voor haar geweest moet zijn, zou kunnen zijn.

Tot in 1959 de brief kwam dat opa en opoe naar Nederland zouden komen. “Voor altijd” duurde iets minder dan elf jaar.

Ouders