Het laatje is een boek

Publicatiedatum 22 juli 2020, 17:40

Verzamelde gedichten van Johanna F. van Buren, om precies te zijn. Een dag of drie geleden moesten enkele dichtbundels opschuiven om ruimte te maken voor de nieuwste bundel van Remco Campert. Ik had de Verzamelde gedichten van Johanna van Buren in mijn handen.

Ik heb die bundel al jaren, mijn ouders woonden nog aan de Dumasweg (nee, niet naar de schrijver genoemd) in Neede. Ik hield mij met dialect bezig, en met in dialect geschreven proza en poëzie – of ik toen al colleges Nedersaksisch volgde, weet ik niet meer. Zo af en toe reisde ik van Groningen naar Neede om een weekeinde bij mijn ouders door te brengen. Mijn vader verbaasde mij door mij op zo’n zaterdag een pakje te geven. Ik haalde het papier van het pakje af en stond met de gedichten van Johanna van Buren in mijn handen. Mijn vader of mijn moeder of beiden hadden de bundel aangekondigd gezien in het regionale dagblad en besloten dat ik deze bundel moest krijgen.
Johanna van Buren is geboren in Hellendoorn; het dialect wijkt af van wat wij in Neede spraken. Geen probleem.

Ik bladerde door het boek, er viel een kleine enveloppe met grijze rand uit. Mijn adres erop geschreven, een postzegel van zeventig cent erop geplakt. Behalve de mededeling dag Hans S. overleden is bevat het envelopje een krantenknipsel, twee rouwadvertenties.

Ergens anders in het boek ligt een kaart, en de tekst op de achterkant zou ik zelf geschreven kunnen hebben:

Laatst in de winkel kon ik deze kaart niet laten liggen, ‘k vond hem zo mooi en daarom stuur ik hem jou maar. ‘k Geloof dat hij wel op de goede plaats is bij jou. ‘k Heb er nog één maar dit vond ik de mooiste. […] dus hartelijke groeten van ons – mamma.

Een kaartje voor mijn verjaardag, van M. die in Maastricht medicijnen was gaan studeren en een kamer bewoonde tegenover het station. Ze heeft het uitzicht vanuit haar kamerraam getekend.

Een derde kaart, een dubbele. Iemand die mij op “Een grauwe zondagmiddag, de laatste van dit jaar” benijdt omdat ik tijd heb mij (bijna) twee weken uit de wereld terug te trekken in wat ik mijn hol noem.

De herinneringen die de extra inhoud van Johanna van Burens gedichten wakker wekte waren goed en fijn.