Toen klopt aan bij nu

Publicatiedatum 16 december 2014, 13:59

“Hoe is het met Ria, weet jij dat?” Met deze vraag klopte het in een e-bericht gehulde “toen” aan bij mijn nu.
Het toen van augustus 1970 tot oktober 1972, en daardoor ook het toen van 2003. Het was een harde klop. Dat zelfde toen had al eerder geklopt, maar zachtjes en dat kloppen maakte niet meer wakker dan weemoed over wat voorbij is. Het paste wel bij de tijd van het jaar, en het past wel bij mij. In afscheid nemen ben ik nooit sterk geweest.
Het paste ook bij het boek dat ik voor de leesgroep las op dat moment, Overlevingskunst. Leven met de dood van een dierbare (Christa Anbeek).
Mensen die mij dierbaar zijn moeten eigenlijk maar niet dood gaan, twee-eenheden die mij dierbaar zijn moeten liever niet scheiden, soms blijkt dat iemand niet zonder achterlating van nieuw adres had mogen verhuizen.
Dierbaren uit mijn jaren in Twente hebben dat allemaal wel gedaan. Sterven, scheiden, uit elkaar gaan, onvindbaar worden.

2003 was het jaar van de reünie met de mensen van het harde kloppen. Van twee mensen weet ik nu dat ze er niet meer zijn. Met één van die mensen (en één op de achtergrond) is er nu weer contact, het antwoord op de vraag is verdrietig en pijnlijk. We zijn ouder geworden, onze levens zijn zo heel anders, maar dat wat toen al wezenlijk was voor mij is gebleven.
Misschien lukt het mij daarmee om daadwerkelijk afscheid te nemen van wat voorbij is en over te houden wat blijft.

Enschede