Aan de Noorse meisjes
Publicatiedatum
Sinds Covid-19 mij van de straten in Groningen houdt, dwaal ik wat meer langs internettelijke wegen. Een daarvan voerde naar de website van RTV Noord, en in een hoekje was een klein berichtje dat mij attendeerde op de podcast Credo – over Ede Staal. Terwijl ik wat afleveringen beluisterde, werd mijn geheugen wakker.
Jo was jarig, ik denk dat ze zestig werd en ze had een vrouwenpartijtje georganiseerd waarvoor wij ook uitgenodigd waren. In Utrecht. Op de terugweg, in Albertiens auto, vroeg Albertien “Wie gaat er mee naar de Nacht van de Poëzie”. Ik zag mijn kans (maar dat is een ander verhaal schoon) en riep “Ik”. Met hoofdletters en vet.
En zo geschiedde.
De Nacht was voorbij, we reden in Albertiens auto naar haar ouderlijk huis waar we zouden overnachten, Groningen was wel wat ver en ik moest ook nog naar Usquert. In de auto stelde Albertien mij voor aan Ede Staal. Ik weet niet meer welk lied zij als eerste liet horen, wel dat ik het jammer vond dat ik nog nooit eerder van of over hem gehoord had.
Tijdens de podcast-afleveringen zat ik af en toe weer in die auto en luisterde ik naar Ede’s liedjes.
De mensen die in de podcast optreden, nee, niet allemaal, sommigen, maken weer heel andere deurtjes in mijn geheugen open.
Reacties
Op dit artikel kan niet gereageerd worden.