Remco Ekkers

Publicatiedatum 14 juni 2021, 00:16

Het is nu een week geleden dat ik op een website opeens een eindjaartal achter de naam van Remco Ekkers zag staan. Hij was de vrijdag daarvoor zomaar overleden, in Zuidhorn, op straat. Een favoriet van mij was hij niet echt.

Ooit was ik op zoek naar een gedicht van Gerrit Kouwenaar dat ik in de krant gelezen had. Een gedicht dat mij weerloos maakte en emoties opriep die ik niet kende. Ik had het uitgeknipt, dacht ik, maar ik kon het knipsel nergens vinden. Mijn geheugen zei dat het ging om een titelloos gedicht met de beginregel “de dag dat het nooit meer avond wordt”.

Ik wist dat Rien een keer in de zoveel tijd samen met een vriend gedichten las en vroeg hem of hij of die vriend misschien het gedicht kenden? Hij en de vriend, die Remco Ekkers bleek te zijn, hebben een avond lang gezocht en het gedicht niet gevonden. Achteraf niet zo’n wonder. Het gedicht had wel een titel, “de ochtend” en

de ochtend dat het nooit meer avond wordt
talend naar stilstand was het nooit zo licht
de boomtop staat in brand in vlammen roerloos wit
het maaiveld kraait geen haan, nooit meer ontledigt zich
de dag vries in zijn datum vast, hij ziet zich na
over de brug van taal die anderzijds niet is
hier hoort men thuis opdat men zich verliest
de maaltijd zweet zich koud, de foto drinkt zich blind
hier duurt zich wat bedierf, namaals is goudpapier
dun als de vlinder die onwetend rouwt
en in zijn mantel uit zijn vleugels valt -

Het gedicht was nog niet gepubliceerd en was eerder (in een andere versie) verschenen in poëzietijdschrift Het liegend konijn (wat een heerlijke titel), themanummer “Het hiernamaals”.

Later vond ik het gedicht toch terug, in die éne doos waarin ik niet gekeken had. Dat Rien en Remco er voor mij naar gezocht hebben, maakt het gedicht dierbaarder.

Remco kwam ook langs bij het Arctisch Centrum, toen we de Poolnacht van Groningen georganiseerd hadden – ik weet niet meer of het de eerste, grote poolnacht was (toen we beloond werden met een vorstperiode die ervoor zorgde dat de ijssculpturen in de stad niet smolten) of een latere. Hij was mee geweest op een reis naar Spitsbergen en had daarover een gedicht geschreven, en dat moest voorgelezen worden.

Rien is overleden, ik werk al lang niet meer bij het Arctisch Centrum. Het is net of het verleden verledener geworden is met het verscheiden van Remco Ekkers.