"Krak", zei het sleutelbeen

Publicatiedatum 14 juni 2022, 21:42

zo zachtjes dat ik het niet kon horen. Wel voelen. Dat is nu alweer ruim zeven weken geleden. Sleutelbeen is weer een geheel, “maar wel heel lelijk”, zei de chirurg bij de Spoed Eisende Hulp (ik sta bij die naam nog steeds even op het verkeerde been …).
Mijn arm, de rechter, sinds 2008 een aantal lymfeklieren armen was het er niet mee eens en ging eens lekker dik worden. Daardoor gaat het revalideren (wat een groot woord) langzamer. Nu zegt niet het sleutelbeen “au” als ik teveel beweeg, wel de beweging van het vocht in de arm. En hij is heel zwaar! Af en toe moet ik helpen tillen.
Vandaag heb ik mijn eerste oedeemtherapie gekregen. Dat voelde en leek een fluitje van niks. “Misschien voelt je arm straks wat zwaar”, waarschuwde de therapeute. Dat deed arm en ik heb een flink aantal uren gelegen en geslapen.
Ondanks het tijdstip (het loopt tegen tienen) vond ik het tijd voor een kopje koffie en een berichtje. Dag- en nachtritme was ik toch al kwijt.

Ik blijf het (ook) boeiend vinden, deze situatie. Ervaren hoe veel vaker ik mijn rechterarm gebruik dan ik denk. Ervaren hoeveel minder stabiel ik ben als ik een arm amper kan gebruiken.

Gelukkig zijn er hulptroepen! Daarvan leer ik hoe je één en dezelfde actie op heel veel verschillende manieren kunt doen. Afwassen of een was ophangen, bijvoorbeeld. Van die laatste klus vind ik mijn eigen manier de beste, al was het maar om dat ik dat naar hartenlust aan de behoefte en grillen van Gilles de la T. kan voldoen.

[Niet gecorrigeerd …]

Brieven aan