Lieve, beste jij daar ergens

Publicatiedatum 7 juli 2022, 12:20

Breek maar niet je sleutelbeen as er lymfeklieren verwijderd zijn aan dezelfde kant. Je loopt (of zit) het risico van een oedeem-arm en als die gezwachteld moet worden kun je niet meer schrijven. Maar ik typ nu toch? Met een hand … Niet dat dat heel erg is. Ik zou je kunnen bellen, bijvoorbeeld, als ik een lief kaartje van je gekregen heb, maar tja …
Ik weet niet meer met wie ik allemaal afgesproken heb, toen Corona nog het bewind voerde over ons land, om ‘in de zomer’ samen koffie te drinken in de stad. Samen koffie drinken kan nog steeds, thee ook trouwens, maar niet in Groningen. Je bent van harte welkom hier – koffie of thee zetten gaat prima.
“Veel te vertellen heb ik weinig”, schreef een vriend voor wie Nederlands de zesde taal was mij eens. Dat is nu ook wel een beetje waar voor mij. Ik ben blij met de hulptroepen die ervoor zorgen dat ik gevoederd word en niet nog meer de omvang van een spiering krijg. De hulptroepen helpen ook nog eens met de noodzakelijke klussen (zoals beddenlakens wassen. bijvoorbeeld).
Ik blijf het boeiend vinden om te zien en te ervaren op hoeveel verschillende manieren je iets kunt doen. Ik wist dat wel, maar dat was theorie. Nu aanschouw ik de praktijk. En ik vraag mij af hoe dat is voor de mensen van Schots en Scheef die voor nog veel meer afhankelijk zijn van anderen en zonder uitzicht dat het ooit weer voorbij is. Theoretisch weet is het wel, met een enkeling heb ik er wel eens over gesproken, maar dat maakt ban de theorie geen praktijk.
Wat ook leuk is om te ervaren: de hulptroepers die voor mij koken hebben, heus waar, elk een eigen stijl. Daar geniet ik wel van.
Afgelopen dinsdag was ik weer bij de oedeemtherapeute. De therapie is aangenaam, toch niet aaien zoals iemand mij vertelde (daarvoor is er te veel met eiwit verdikt vocht), maar mijn arm vindt het lekker. Toen ik weer thuis was kwam er iemand van Buurtzorg en kreeg mijn arm een verse zwachtel. Dat is de eerste, pakweg, 24 uur minder leuk. Daarna went het en nu begint langzaamaan de jeuk en het protest van mijn hand. Vingers zijn tot morgen weer worstjes (dan komt er weer iemand zwachtelen).

Van een van de hulptroepers kreeg ik Wormmaan van Mariken Heitman te lees. Ik vorder langzaam, maar geniet erg van deze roman. Vraag mij alleen niet de parabel ervan te geven of er een opstel over te schrijven. Dat laatste floepte mijn actieve herinnering in. Bij meester Kerkhoven, op de Lagere School met de Bijbel, moesten we soms als we een boek in de klas gelezen hadden, daarover schrijven. Ik vond dat net zo’n genot als opstellen schrijven (maar dat kon je toen beter aan niemand vertellen).

Over al het ongenoegen en al de ellende wat verder van mijn eigen huis en haard spreek ik maar even niet. Behalve dan dat ik het soms zo jammer vind dat ik misschien niet meer meemaak dat alles toch nog goed gekomen is.

Lieve, hartelijke of vriendelijke groeten van
Nienke

Brieven aan